De Operatie

17 maart 2005 de opname in het VU Ziekenhuis de intake werd gedaan door Hans.

Vreemd genoeg was ik helemaal niet zenuwachtig voor wat ging gebeuren al wist ik dat het een enorm risico was dat de operatie met zich mee kon brengen.
Ik had heel makkelijk het formulier getekend waarop alle mogelijke consequenties stonden.
Als ik niet geopereerd zou worden kwamen die 6 plankjes ook erg dichtbij dus die gok moest ik nemen want ik had nog helemaal geen zin om mijn voorvaderen te bezoeken daarboven.

Ik werd geopereerd door Proffesor P.Wuisman (R.I.P.25-07-2007) op 18 Maart 2005.
Ik ging als 1e naar de OK en ik zou als laatse weer eraf komen die dag,de operatie stond gepland op 13 tot 17 uur.
De arts werd geassisteerd door een Neuroloog Prof.Top en een Vaatchirurg wiens naam ik niet meer weet.

Er werden foto's genomen tijdens de operatie want die zou Prof.Wuisman gebruiken bij lezingen over de hele wereld.
Mijn ziekte kwam zeer zelden voor en waarom ik nou net degene moest zijn, ik weet het niet maar alles zal wel een reden hebben.
Later hoorde ik dat mijn foto's in Japan,Taiwan enz waren geweest,ik grapte nog u kunt mij ook meenemen dan neemt u gewoon het voorbeeld mee.
Na de operatie zijn er nl ook foto's gemaakt van mijn lidtekens.
Ik heb er 2 op mijn buik die in een grote v staan en een grote lijn die precies over mijn ruggegraat loopt.

De operatie moest op die manier,ze hebben eerst mijn rug open gemaakt en de boel vrij gemaakt
Daarna de wervels gefixeerd zodat die geen kant meer opkonden.
Van mijn onderste wervel (L5) hebben ze de pootjes aan de achterkant eraf gezaagd zodat hij los kwam van het ruggemerg.
Daarna werden de 2 tussenwervels verwijderd die tegen L5 aan zitten,vanaf dat moment moest ik gekeerd worden en werd de voorkant aan 2 kanten open gemaakt.
Kort gezegd werd alles wat in de weg lag opzij gehaald en werd de wervel er voorzichtig uit gehaald.
De ruimte werd opgevuld met een cage die ontworpen en bedacht was door Prof.Wuisman.
Na de nodig titanium staven,schroeven en bouten kon ik weer dicht gemaakt worden en kon ik eindelijk na 17 uur opereren richting intensive care.

3 Weken heb ik in het ziekenhuis gelegen eerst op een luchtbed en daarna op een gewoon matras wat geen pretje was.
Ik voelde me na een paar dagen vies want je kan je bed niet uit om te douchen en je haar te doen.
Je werd wel gewassen maar dat haar lag in vette pieken om mijn hoofd,en je kent het spreekwoord.
Als je haar maar goed zit.
Maar daar was Hans,er was tijd en hij zou mij eens even verwennen,nou en dat heeft hij gedaan
Het bed werd dwars gezet en ik werd met mijn hoofd in een afgesloten zwemband gelegd waar een slurf aan vast zat.
Die slurf ging in een afvalbak en hans begon mijn haren te wassen en een lekker masker erin te doen.
Daarna werd ik van top tot teen gewassen,in de bodylotion gezet en een echte pyama aangedaan.
Nadat hij mijn bed op een handige manier had verschoont (ik kon er natuurlijk niet uit) reed hij me terug op mijn plaats en lag ik te stralen.
Ik voelde me net een prinses met haar eigen verzorger.
Hans zal ook altijd een plekje in mijn hart blijven houden.

Dan komen ze na ongeveer 1,5 week en moet je je bed uit om te lopen.
Maar vreemd genoeg kon ik dat niet meer,met een hefboom tilden ze me uit bed en moest ik me vasthouden aan de handgrepen.
De 1e keer heeft dat niet lang geduurd,ik ging van mijn stokje van de pijn,mijn corset drukte tegen de lidtekens.
De 2e keer ging beter omdat ik een handoek tussen mijn lidtekens en het corset had geklemd zodat er geen druk op stond.
Met spaghettibenen liep ik door de kamer,het liefs lag ik weer in mijn bed maar dat was geen optie jammer genoeg.
Met de dag ga je dan vooruit,eerst overal heen met een rolstoel,daarna met een rollator tot je je met krukken kan verplaatsen.
En dan moet je trappen lopen,als je dat kan mag je naar huis.
Dat lukte dus op naar huis waar het bed in de kamer al op me wachte en alles was versierd.